Exactamente dende o instante que me chamou a atención o son que facía a cámara ao sacar unha fotografía, dinme conta de que ese aparello íame gustar e que podía ser algo interesante para
investigar e acercarme a distintas situacións con ela. Por iso en cada viaxe
que facía coa miña familia quería levala e disparar algunha instantánea coa axuda dos meus pais, amantes desta arte.
O tempo foi pasando e, polo tanto, a vida. Tecnoloxías e, á vez unha mesma, imos avanzando e cambiando en cada instante do noso existir. Doume conta cada día de que o mundo
da fotografía ten algo especial que me atrapa e me impide
deixalo. As cámaras xa non son o que eran e incluso, unha vez chegados a este punto, as expectativas
de cada un van cambiando.
O seguinte paso foi mercar a miña cámara
dixital coa que puidera sacar as miñas fotos sen depender de ninguén e cando eu
quixera. Cando vin que os meus obxectivos non os conseguía con este aparello, e
tiña cada vez máis claro que quería avanzar neste universo, os meus pais decidiron
mercar outra cámara de maior capacidade para poder seguir aprendendo e conseguir o que eu desexaba.
Cando parecía estar todo moi claro respecto a este “hobby” ,apareceu unha persoa na miña vida e fixo a suxestión de por que non
colgaba o meu traballo nunha rede social onde todo o mundo puidera velo sen
problema. Ao principio tiven que pensalo moito, posto que non estaba segura de
que se iso era o que verdadeiramente quería e supoño que tamén me freou un
pouco o vergonzosa que son e todo o que iso podía supoñer.
O caso é que un día, cando vin que podían ter algo especial as diferentes fotografías que comezaba
a facer, decidín crear unha conta en flickr para que todos puideran velas.
Ao comezo era poucos os que me seguían e facían comentarios sobre elas pero, co paso do tempo, fun atopando xente que se interesou polo
meu traballo e comezou a estar pendente del, o que me fixo ver que había
persoas que realmente estaban interesadas en que seguira subindo fotos á
páxina, sendo iso unha experiencia moi gratificante: poder ver que a xente estaba a disfrutar con el.
Dinme conta de que o seguinte que tiña que facer era algo que permitira amosar
todo o meu esforzo e traballo á xente que me arrodea e aprecia para poder compartir con eles as miñas fotografías.
Deille moitas voltas ata que decidín arriscarme e montar unha exposición para
toda a xente de Ferrol que quixera ver o meu traballo.
Moitas veces dicimos que as cousas sen pensar son as mellores e, neste caso,
en menos de dous meses tiña a miña exposición montada e inaugurada nun día moi especial das vacacións de Nadal, podendo
así acadar
un soño que tiña, dende había un
tempo, na miña mente.
Dende ese instante unha ten que madurar, deixar a vergonza fóra e
comprender que se abre unha porta cara
ao futuro. Con esforzo e traballo fun quen de controlar a situación, seguir
cara adiante, obtendo una aceptación moi cálida de todo o público que se
achegou a vela, das diferentes persoas que me axudaron a realizar a escolma das
fotografías para expoñer, as críticas que recibín para poder seguir aprendendo (algo moi importante para min),
coñecer xente nova deste mundo, a cal a
día de hoxe segue o meu traballo… noutras palabras, unha experiencia moi bonita
e especial , algo que non vou esquecer posto que a día de hoxe a miña vida non tería sentido sen esta arte xa que é
unha forma moi adecuada para plasmar os
meus sentimentos.
Como en todas as situacións da vida, houbo persoas que aceptaron isto
mellor que outras,algunhas por ciumes e outras porque non entenderon o que eu
quería transmitir.
Cando remataron os días da expo pensei
que de momento era o máis importante ao
que podía chegar pero estaba equivocada posto que diferentes persoas que visitaron a miña obra quixeron que levara
a exposición a diferentes lugares, un deles
o meu centro de estudos no cal estanse
a portar moi ben diferentes profesores que me coñecían por darme clase en anos
anteriores e que agora estanme a axudar para poder conseguir novos retos como
por exemplo unha entrevista para o xornal “La Voz de Galicia”, coñecer a
diferentes fotógrafos profesionais ou unha entrevista na emisora de RadioVoz…diferentes situacións que fan que, a día de
hoxe, a miña vida cambiara positivamente, aprendendo día a día nisto que me gusta tanto
e, sobre todo, ser quen de moverme en diferentes medios que están a conseguir que cada vez teña máis
seguridade e medre como persoa, algo moi
importante para o meu futuro.
Grazas á fotografía vinculeime cos diferentes
aspectos que forman parte da nosa cultura
galega: as feiras típicas de pobos que
levan vivas toda a vida; as festas de toda a nosa xeografía, os restos arqueolóxicos
dos nosos antergos, a nosa etnografía, os nosos monumentos, a nosa gastronomía,
a nosa música e o máis importante para a cultura dun pobo: a nosa lingua.
Desexo que no futuro o meu traballo
fotográfico poida reflectir diferentes aspectos da nosa cultura galega e sexa
recoñecido pola súa calidade e
sentimentos que aporta. Poñerei da miña man toda a ilusión e esforzo xa que a
miña aprendizaxe non fixo máis que comezar.
Aquí podedes ver o enlace a noticia do xornal unha
presentación cunhas cantas fotografías e a miña dirección de flickr coa primeira
colección que fixen para a exposición:
http://www.flickr.com/photos/esperanzavd/
Desexo que vos guste o meu traballo e poidades disfrutalo!
No hay comentarios:
Publicar un comentario